wpadki z zycia wziete

Przygotowaliśmy dla ciebie prawdziwe poruszające historie z życia wzięte i najlepsze opowiadania miłosne. Przekonaj się, z jakimi problemami przyszło się zmierzyć osobom takim jak ty. Koniecznie przeczytaj, a później porozmawiaj o tym na naszym forum! 3.7. „Nie mogę się dogadać z pasierbicami. Z zycia wziete (TV Series 2020– ) on IMDb: Movies, TV, Celebs, and more Menu. Movies. Release Calendar DVD & Blu-ray Releases Top 250 Movies Most Popular Movies Pół roku później, po intensywnej rehabilitacji i dzięki silnemu organizmowi żony paraliż cofnął się w 90 procentach. Mowa jej wróciła całkowicie, choć Kalina nadal miała trudności w wypowiedzeniem długich i trudnych fonetycznie wyrazów. Jedyne, co nie powróciło, to wzrok. Z opowieści Kaliny, która często wspominała ten Całymi dniami filowała w oknie, a kiedy ktoś szedł po schodach przemieszczała się pod drzwi i przykładała oko do wizjera. Blokowy monitoring na całego. Wiedziała wszystko o wszystkich. Kto się z kim ożenił, rozwiódł, komu zginął pies, a gdy Wieśkowi wyjęli z auta katalizator, jako pierwsza opowiadała o tym znajomym. W pozycji Marii Wilczek „ Opowieści z życia wzięte ” nie musimy się nad tym głowić, bo jak sam tytuł wskazuje jest to zbiór krótkich, czasami jednostronicowych opowiadań, które odnoszą się do konkretnych osób, sytuacji, wydarzeń z życia autorki oraz jej bliskich. Książka ta jest pewnego rodzaju sejfem w którym Maria nonton film mae bia 2021 sub indo. fot. Adobe Stock, Konstantin Yuganov Codziennie budzę się o 4:30. Choćbym nie wiem jak wciskała głowę w poduszkę, już nie zasnę. Słyszę zegar sąsiadów. Dzwoni „dzyń, dzyń, dzyń…”, ale na kwadranse i półgodziny grubiej: „bim, bim, bam!”. Więc leżę i liczę te grube i cienkie; 18 cienkich, 4 grube. Nigdy się nie pomylę. Niedaleko naszej kamienicy stoi kościół, więc o szóstej, kiedy zaczynają walić dzwony, mimo że jestem niewierząca, odmawiam szeptem: – Anioł Pański zwiastował Pannie Maryi i poczęła z Ducha Świętego… Tylko tyle, bo więcej nie umiem Obiecywałam sobie, że się dowiem, jak to dalej leci, ale schodziło jakoś, i zostałam w końcu z tą Panną Marią, co miała dziecko nie wiadomo skąd. Za to gdy przy załatwianiu pochówku Bodzia ksiądz mnie zapytał, czy czasem się modlę, mogłam powiedzieć, że tak, modlę się codziennie. W końcu prawdę mówiłam, nie? Leżąc, czekam do ostatniego cienkiego „dzyń!”, potem wstaję po cichu i zapalam pierwszego szluga. Od razu czuję mrowienie w łydkach, więc zaczynam poruszać palcami, kręcić stopą kółka, a czasem, jak jest silniejszy skurcz, biorę myjkę z trawy morskiej, co ją mam na podorędziu, i masuję nogi w kierunku serca. Wyczytałam w kolorowej gazecie, że to pomaga, jednak najlepiej rzucić palenie, bo żyły wapnieją od nikotyny, i dlatego mam nogi jak nieswoje. Co z tego, skoro nijak z nałogiem się rozstać nie umiem. A może i nie chcę… Kopcę więc i wstawiam czajnik, ale bez gwizdka, bo nie chcę, żeby dzieciaki się obudziły za wcześnie. Są rozmazane do południa, jeśli nie dośpią, dlatego zawsze daję im jeszcze jedno cienkie „dzyń”. Zalewam dwie kopiaste łyżeczki kawy i połykam pierwszy proszek. Na rozruch! – Waldek, wstawaj już – mówię, ale on jest gorszy od maluchów. Kiedy wreszcie usiądzie na tapczanie, najpierw się czochra i ziewa, potem przeciąga, mlaska, stęka, aż wreszcie idzie do łazienki. Odezwie się do mnie tylko raz, żeby zapytać, gdzie są jego fajki albo klucze. Gdyby nie to sprzątanie po nim, w ogóle bym nie czuła, że jest facet w domu. Nawet jak się na mnie kładzie i robi co swoje, też myślę o czym innym. Tylko kiedy przesadzi z alkoholem i marudzi, wiem, że mam chłopa. Do żłobka są trzy przystanki Julitka zasypia, zanim zdążę skasować bilet. Natalka siąka nosem i chce z powrotem; niby ją brzuch boli. Chociaż przed wyjściem sto razy pytałam, czy się załatwiała, zawsze narobi poruty! Czasami jestem mokra do majtek, zanim oddam dziewczynki pani Zosi. Tylko ona umie z nimi gadać – ja, ich matka rodzona, całkiem nie mam podejścia i zaraz wrzeszczę. Do własnych dzieci nie mam podejścia… Boguś był inny. Taki do schrupania! Słodki. Kochany. Przylepny. Jak spojrzał tymi oczkami spod wielkich rzęs, to się chciało go zacałować. Włoski miał czarne jak smoła, a źrenice jak chaber. Nie nażył się Boguś, marne 3 latka! Nawet w chorobie nie płakał za bardzo, chociaż był skłuty od kroplówek i zastrzyków… Dziwne było, że ja całe pół roku ryczałam bez przerwy, a kiedy odszedł, jakby mi łzy wyschły. Jakby ich zabrakło! W gardle gula, mówić nie mogę, oczy suche. Tak się porobiło. Nawet mu porządnej zabawki nie zdążyłam kupić, bo zawsze brakowało pieniędzy na głupstwa – było na buty dla dziewczynek, jedzenie, świadczenia, dla mnie na jakąś kieckę od czasu do czasu, a dla tego chłopczyka najlepszego i najgrzeczniejszego nic! Teraz sobie nie mogę przebaczyć, że taka byłam podła i bez serca. Tyle, co dostał od kogoś, albo co zostało po bliźniaczkach, często połamane, popsute. I przebaczyć sobie nie mogę, że go zostawiałam z sąsiadkami, a sama uciekałam za jednym, drugim chłopem, jakby to było warte zachodu. Po pogrzebie, najmocniej jak potrafiłam, żeby bolało, waliłam się po twarzy: – Ty kretynko! – wyrzucałam sobie. – Żal ci było na zabawkę, a na randki latałaś z różnymi szubrawcami... Flaszki im kupowałaś... Żeby cię pokręciło, żebyś wyła jak wilk do księżyca za to dziecko biedne, co miłości od ciebie nie zaznało! To nieprawda, bo kochałam Bogusia bardzo Byłam dla niego lepsza nawet niż dla dziewczynek, ale wtedy, w tej rozpaczy, tak właśnie mówiłam. Nad jego mogiłką też sama stałam. Tylko ksiądz i jego pomocnik byli, no i grabarze, nie wiadomo po co 4 do takiej malutkiej trumienki. Chyba tylko po to, żeby im w łapę dać! Ale nic nie dostali, bo po pierwsze nie miałam pieniędzy, a po drugie, za co nagradzać? Za to, że śmiertelny dół wykopią? Ojca Bogusia na pogrzebie nie było. Gdybym wiedziała, gdzie go szukać, to bardzo bym chciała, żeby on też szczerze żałował tego dziecka. Ale ja z nim byłam tylko 2 tygodnie nad morzem, gdzie pracowałam w uzdrowisku jako kelnerka, a on grał na różnych imprezach i dansingach. Taki był piękny, że nie mogłam uwierzyć, kiedy się do mnie uśmiechnął tymi swoimi białymi zębami, chociaż tyle kuracjuszek i wczasowiczek na niego filowało. Ja zarabiałam tam na lepszy ciuch i kino, bo rodzice, chociaż niebiedni, skąpili na wszystkim i wyrwać od nich jakiś grosz, to był cud! Dopiero pod koniec września zaczęłam mieć mdłości, więc nie miałam wątpliwości, że jestem w ciąży. Ojca Bogusia już dawno wywiało; wyjechał i koniec. Nawet nazwisko mi podał fałszywe i miejscowość nie taką, zakpił sobie ze mnie w żywe oczy! Rzuciłam szkołę w połowie I powiem wam, że strasznie mi było ciężko samej… Strasznie! Mój ojciec nosi baldachim nad księdzem, a matka więcej czasu spędza w kościele niż we własnej kuchni, ale pognali mnie z domu, jak tylko brzuch zaczęło być widać. – Rób, co chcesz – powiedziała matka. – My bękarta nie będziemy wychowywać. Może, gdybym się popłakała, przeprosiła za wstyd, leżała im pod nogami, gdybym obiecała, że oddam dzieciaka do adopcji, byłoby inaczej. Ale ja zacisnęłam zęby i poszłam. – Szlag z wami – powiedziałam na do widzenia, więc nie było po co się odwracać i czekać, aż zawołają z powrotem. Do samego porodu pracowałam jako salowa w pobliskim szpitalu. Jak mnie złapały bóle, ledwo zdążyłam windą wjechać na porodówkę. Raz, dwa było po wszystkim… 2 dni i mogłam wracać do mojej klitki z łazienką na korytarzu, wynajętej za 200 zł miesięcznie plus światło. Oddziałowa, dobra kobieta, załatwiła, że ze szpitala odwoził mnie karetką pan Heniek, kierowca z ratunkowego. Ryży, biały jak słonina i pies na baby. Żadnej salowej podobno nie przepuścił, chociaż jego żona co jakiś czas przylatywała z awanturą i groziła rozwodem. Z Heńkiem właśnie mam bliźniaczki… Prawie zaraz po Bogusiu znowu zaszłam w ciążę, ale to nie była rozpacz, bo wtedy normalnie żyłam. Tylko z Heńkiem mi było dobrze i bezpiecznie. Lubię co i raz wymieniać jego imię: Heniuś, Heniek, dla Heńka, o Heńku… Wydaje mi się wtedy, że jak o nim gadam, to on jeszcze jest! Mówił, że odejdzie od żony, i może tak by się stało, gdyby nie ciężki udar, z którego już nie wyszedł. Dopiero wtedy powiedzieli mi na internie, że się leczył od dawna, a tętnice tak miał zatkane cholesterolem jak rurki gęstą śmietaną. No i znowu byłam sama z trojgiem nieślubnych dzieciaków… Kiedy Heniek żył, obiecywał mi, że się przeniosę do mieszkania po jego zmarłej matce, co to on opłaca za nie czynsz, więc nikt się nie może przyczepić, komu je wypuści… Nic wielkiego; pokój z kuchnią, ale w blokach, więc była łazienka, centralne i winda. Planowaliśmy razem, jak się tam rozlokuję i urządzę, więc gdy zmarł, poszłam do jego sióstr i poprosiłam, żeby mi wynajęły to mieszkanie. Skoro i tak stoi puste… Przynajmniej córki Henia miałyby ludzkie warunki. Matko Boska, jaka była awantura! Gdyby mnie nie wyzywały od najgorszych, może i bym poszła na ugodę, nie sądziłabym o alimenty wdowy po Heniu. Ale jak tak, to wet za wet! Miałam świadków, bo pół szpitala wiedziało o naszym romansie, a sam Henio wszystkim rozpowiadał, że urodziły mu się dwie córeczki. Robił zdjęcia, kręcił filmiki telefonem… Żaden sąd na świecie nie miałby wątpliwości, tym bardziej że wdowa po Heniu prowadziła działalność gospodarczą i nie narzekała na brak kasy. Jego legalny syn pewnie nawet by nie odczuł braku paru złotych dla przyrodnich sióstr. Miał wszystko, nawet quada dostał od matki za skończenie gimnazjum! Ja się go bałam – wyrastał na rozwydrzonego nastolatka i źle mu patrzyło z oczu. Odkąd mi drzwi wymalował sprayem i różne świństwa zostawiał na słomiance, zaczęłam być niespokojna. Okna mam tuż nad chodnikiem, a framugi takie, że wystarczy kopnąć i już się jest w środku. Wtedy zaczęłam się budzić przed świtem i liczyć godziny. Jak głupia ciągle wierzyłam w miłość Desperacko szukałam chłopa. Boguś skończył 2 latka, bliźniaczki robiły do nocników, nauczyłam je jeść dorosłe jedzenie, mogłam się więc porozglądać, czy jakiś miły pan nie chce 24-latki z dziećmi I właśnie za ten czas najbardziej siebie obwiniam… – Ty to głupia jesteś, Jolka – powiedziała mi kumpela z roboty. – Kto cię weźmie na poważnie z trójką bachorów, kiedy pełno jest młodych lasek, co aż piszczą do tego interesu? Chyba musiałby się cud jakiś zdarzyć! Do łóżka, na trochę, to miałam wzięcie, owszem. Co który do mnie przyszedł, od razu lazł z łapami. Obowiązkowo piwo musiało być, na jedzeniu tak im nie zależało jak na tym piwie! Spałam z każdym, bo bez tego w ogóle byłam bez szans. – Cnotkę udajesz? – jeden się mnie zapytał. – A dzieci? Z wiatru się biorą? Jak raz poznałam fajnego, młodego chłopaka, co mówił, że się we mnie chyba zakochał, to zaraz się znalazła jego mamusia i prawie mnie pobiła. – Zostaw mojego syna! – wrzeszczała na pół ulicy. – Ślepia ci wypalę, jak się nie odczepisz! To dlatego, kiedy się Waldek napatoczył i chciał zostać ze mną, od razu się zgodziłam. On nie miał stałej pracy i żył tylko z rynku; coś zahandlował, coś zachachmęcił i jakoś wychodził na swoje. Wcale mi w chorobie Bogusia nie pomógł, tyle tylko że zostawał z dziewczynkami, kiedy ja byłam w szpitalu przy małym. Ale palcem nie ruszył. Jak wracałam, dzieci miały mokre rajtuzy od sików, bo jak im się zdarzyło coś grubszego, kazał im ściągać majtki i latały z gołą pupą. Trzęsłam się ze złości, lecz nic nie mówiłam, tylko w głowie mi się przewracało jak w pralce. Raz jeden (Bogusia już nie było) zawołałam o pieniądze na dentystę. Bolała mnie górna trójka, dziąsło spuchło. Żadne proszki nie działały, to poprosiłam Waldka, żeby dał mi kasę jakąś. Nawet chciałam wszystko w żart obrócić, bo zawsze się wściekał, kiedy musiał sięgnąć do portmonetki. Powiedziałam więc, że chybaby nie chciał mieć szczerbatej dziewczyny? A on mi na to, że nawet dobrze by było, bo nikt inny by się na mnie nie połaszczył! Od tego jeszcze bardziej go nie lubię! Nie pogonię go jednak, bo synalek Henia dalej się odgraża, boję się go. Chociaż tak mnie strasznie trzęsie, kiedy Waldek łazi po mieszkaniu i jęczy, że coś mu nie pasuje. – Czemu ty do opieki nie idziesz? – wścieka się. – Tylko daj i daj! A co to ja, worek bez dna jestem? Powiesz, że jesteś samotna, bezrobotna z dziećmi. Należy ci się jak psu zupa! – Rodzice żyją? Oboje? – pyta mnie młoda, wymalowana babka przekładająca papiery na biurku. Na widoku stoi fotografia jej, jakiegoś faceta i dziewuszki z kucykami. Szczęśliwa rodzinka! Specjalnie postawiła; niech się napatrzą te, co same się tłuką po świecie. Niech zazdroszczą! – Żyją. Oboje – mówię cicho. – Nie utrzymujemy kontaktów. – To już pani sprawa – burczy tamta. – Jeśli pani jest niewydolna społecznie, trzeba wystąpić o alimenty na siebie i dzieci. Chyba są jacyś ojcowie? – No właśnie nie ma… – zaczynam, ale dziewucha mi przerywa: – Proszę pani, ja nie mam czasu na żarty! Niech pani zobaczy, jaka dziś kolejka – macha pazurami. – I każda z was jest w wyjątkowo trudnej sytuacji! Z kim pani ma te dzieci? Z Duchem Świętym? Jaka z pani „samotna”? Są rodzice, są konkubenci, jest na pewno jakaś rodzina dalsza i bliższa, państwo wszystkiego za ludzi nie załatwi! Zaciskam pięść, bo strasznie mi się chce ją walnąć w tę wymalowaną buźkę! Tak trzasnąć, żeby poczuła, żeby jej rozjechać nos, żeby nie była już taka śliczna. Jeszcze chwila i to zrobię… Więc chowam tę pięść do kieszeni, a potem, dla większej pewności, ściskam ją drugą ręką, i tak stoję przed babskiem jak w kaftanie bezpieczeństwa. – Dostanie pani w drodze wyjątku talony obiadowe i kwit na opał. Pieniędzy nie ma. Nic nie poradzę. Następna! Wychodzę na zalany słońcem świat, wszystko naokoło jasne i piękne, ludzie ładni, bogaci, szczęśliwi. I tylko ja jakąś mgłę mam w głowie. Chciałabym coś powiedzieć, ale nie wiem co, bo w ogóle nie jestem za rozmowna. Tylko teraz się rozpisałam, żeby się nie rozpaść z nerwów! Jakby była dla mnie furtka do normalnego życia, to otworzyłabym ją zaraz i na tę drugą stronę przeszła. Ale żadnej furtki nie ma dla mnie. Czytaj także:„Gdy zmarł teść, teściowa się zmieniła. Obsesyjnie interesowała się naszym życiem, nieproszona cerowała moje majtki”„Czułam, że to dziecko musi żyć. Próbowałam odwieść Kasię od usunięcia ciąży i miałam rację. To dziecko uratowało jej życie”„Adrian miesiącami mnie dręczył i prześladował. Policja mnie zbyła. Zainteresują się dopiero, gdy zrobi mi krzywdę” fot. Fotolia Paliłaś?! – spojrzałem oskarżycielsko na Ilonę. – Skąd ci to przyszło do głowy? – udała zdziwioną. – Przecież rzuciłam razem z tobą osiem lat temu. Nie pamiętasz? Może powinieneś ograniczyć cholesterol? – zapytała ironicznie. – Bardzo śmieszne! – prychnąłem. – Doskonale pamiętam, kiedy rzucaliśmy palenie. Ale wiem też, co czuję! – Wydaje ci się. Ja nic nie czuję… A może to sąsiedzi na korytarzu palą? Przecież sam mówiłeś, że czasem śmierdzi. – To zupełnie inaczej czuć. Dzisiaj ktoś na pewno palił tu u nas. Chuchnij – zażądałem. – A daj ty mi święty spokój!– oburzyła się żona, udając obrażoną moimi podejrzeniami. – Nie będę się wygłupiać!– Uważaj! – pogroziłem jej palcem. – Wiesz, że w tym domu istnieje wieczysty zakaz palenia. I wiesz z jakiego powodu. Dlatego od dzisiaj będę miał cię na wzruszyła ramionami i wyszła z pokoju. Wprawdzie nie przyznała się i nie chuchnęła, ale byłem przekonany, że mam rację, i to tylko kwestia czasu, kiedy ją przyłapię na gorącym uczynku. Trzeba przyznać, że od tej pierwszej wpadki zaczęła się lepiej pilnować. W jej torebce, którą kilkakrotnie przeszukałem ukradkiem, nie znalazłem ani śladu papierosów czy zapalniczki. Nigdy więcej nie zapaliła w domu. Ale zaczęła notorycznie używać przeróżnych odświeżaczy oddechu. Już sam ten fakt świadczył dobitnie o tym, że wróciła do dawnego nałogu. Był jednak dowodem pośrednim, podobnie jak zapach tytoniu na jej ubraniach. Potrzebowałem czegoś że najlepiej będzie, jeśli złapię ją na gorącym uczynku. Pomyślałem, że na pewno musi palić tuż przed powrotem do domu, żeby potem jakoś wytrzymać wieczór i noc bez dymka. Dlatego zaczaiłem się na nią obok przystanku autobusowego, na którym wysiadała po pracy. A potem poszedłem za nią krok w krok, żeby nie tracić jej z oczu, choć oczywiście utrzymywałem bezpieczną odległość. Kiedy byliśmy już blisko domu, znienacka podeszła do naszego auta i je otworzyła. „Niedobrze – pomyślałem. – Pewnie jedzie gdzieś kawałek dalej, pali sobie spokojnie i dopiero wraca. Zgubię ją…”. Już po chwili okazało się, że niepotrzebnie się niepokoiłem. Ilona sięgnęła pod siedzenie pasażera i wyjęła stamtąd paczkę papierosów.„A więc to dlatego nigdy nie mogłem u niej znaleźć papierosów… Dobrze je schowała” – przebiegło mi przez głowę. Poczekałem, aż Ilona zapali. Potem podszedłem i stanąłem przed nią bez słowa. Najpierw zrobiła taki ruch, jakby chciała odrzucić papierosa w śnieg. Później jednak wsadziła go sobie do ust i demonstracyjnie się nim zaciągnęła. Dopiero wtedy zapytałem:– Masz mi coś do powiedzenia? – Absolutnie nic – odparła butnie. – Jestem wolną osobą i jeśli mam ochotę zatruwać się papierosami, to będę to robiła. I nie obchodzi mnie, że masz z tym problem! – Przypominam ci, że lekarz zabronił mi palić, bo miałem stan przedzawałowy! – zawołałem z pretensją. – Ale MNIE nie zabronił! I wystarczy, że mnie terroryzowałeś przez osiem lat. Mam bardzo stresującą pracę i potrzebuję sobie czasem zapalić. I już! Ciebie przecież do niczego nie Ilona miała rację… Przestała palić wyłącznie na moją prośbę. Po pierwsze dlatego, że dym mi szkodził. A po drugie ze względu na to, że gdy widziałem ją z papierosem, to sam straszliwie cierpiałem, nie mogąc zapalić. Lecz jeśli chodzi o nią, rzeczywiście nie było żadnych przeciwwskazań, żeby czasem sobie zapaliła. (Oprócz tego, że palenie szkodzi). Ta dekonspiracja rozzuchwaliła ją i od tej pory nie kryła się tak bardzo z nałogiem. Owszem, w mojej obecności nie paliła, ale coraz częściej zacząłem czuć dym w naszym domu. Na moje uwagi na ten temat odpowiadała lekceważąco, że histeryzuję. Poza tym takie „wspomnienie zapachu dymu”, jak to określała, na pewno nie zrujnuje mi zdrowia. A na koniec – tak naprawdę to przecież nic nie czuć. Ona sama już kilka minut po skończeniu palenia nie wyczuwa żadnego zapachu dymu z papierosów!Znosiłem to przez jakiś czas, lecz w końcu miałem dość. Chociaż ciągle była zima, zacząłem otwierać szeroko okna, żeby pozbyć się zapachu dymu. Otwierałem je nie na chwilę, a na bardzo długo. Wkrótce temperatura w każdym pomieszczeniu spadła do jakichś piętnastu stopni. Najpierw Ilona nie reagowała. Może miała nadzieję, że szybko dam sobie spokój, bo i ja zmarznę? Jednak gdy tylko usłyszała prognozę o całkiem sporym ochłodzeniu na przełomie lutego i marca, nie wytrzymała.– Zamknij natychmiast te okna – nakazała mi w końcu. – Ale dlaczego? Wpada do środka przyjemne świeże powietrze. – Jest straszny ziąb! – Nie czuję tego – wzruszyłem ramionami. – Mnie jest przyjemnie. – Bo cię grzeje twoja gruba skóra! Za to mnie jest zimno jak diabli. – W porządku, zamknę, jak przestaniesz palić! – zaszantażowałem ją. – Niedoczekanie twoje! – krzyknęła. – Od dzisiaj będę spała w pokoiku Uli! Tak miała na imię nasza dorosła córka. Ilona „wyprowadziła się” od razu. Myślała, że teraz będzie już mogła palić, kiedy tylko zechce, i chłód jej nie zagrozi. Mimo wszystko nawet ona ciężko znosiła „wędzarnię”, w którą szybko zmienił się pokój naszej córki, i na szczęście potrzebowała czasem ją wywietrzyć. A gdy wstawała rano i wychodziła ze swojego przytulnego gniazdka, zaraz wpadała w arktyczny chłód naszego korytarza. Skutkiem czego przeziębiła się dość szybko. To sprawiło, że próbowała ogłosić zawieszenie broni. Ja jednak wiedziałem, że to z jej strony tylko taki wybieg taktyczny. W trakcie zaziębienia i tak nigdy nie paliła. Dlatego zaproponowałem jej jedynie trwałe uszczelnienie drzwi do jej pokoju, żeby się aż tak bardzo nie wychładzał. Mogła też, oczywiście, mieć zamknięte okna w dzień, tak długo jak ja byłem w trochę już załamana, wezwała na odsiecz Ulkę. Miała nadzieję, że córka stanie w jej obronie i nakrzyczy na mnie. Ale Ula zawsze była ostoją zdrowego rozsądku i nigdy nie opowiadała się po żadnej ze stron. Dlatego po wysłuchaniu racji nas obojga stwierdziła stanowczo:– Macie się natychmiast pogodzić! – Ja się z nikim nie kłócę! – uniosłem się. – Lekarz zakazał mi palenia i nie mogę tolerować w swoim własnym domu… – Akurat! – przerwała mi żona. – Po prostu mi zazdrościsz, że ja mogę palić.– Chyba oszalałaś?! Czego mam ci zazdrościć? Że umrzesz na raka płuc?! – Jakbyś nie zazdrościł, tobyś mnie nie śledził! – odwarknęła. – Paliłabym poza domem i nic by się nie stało. Ale ciebie bolało, że mam trochę przyjemności! – Przestańcie! – prosiła wysiłki na nic się nie zdały. Za bardzo byliśmy oboje nakręceni. Dlatego w końcu powiedziała: „Mam was dość!” i wyszła. A my ledwo zauważyliśmy jej wyjście. Tak zajęci byliśmy kłótnią…Ilona po tygodniu wyzdrowiała, ale wciąż miała lekki kaszel. Stwierdziła, że to kaszel poinfekcyjny i że nabawiła się go przeze mnie. Zaprotestowałem: – Po prostu doigrałaś się! Tak kaszlesz przez to twoje ciągłe kopcenie.– Ustaliliśmy, że mnie to nie szkodzi! – Akurat, nie ma ludzi którym nie szkodzi. A teraz palisz dużo więcej niż kiedyś. – Bo mnie wkurzasz! – oświadczyła Ilona i demonstracyjnie zapaliła byłem wściekły na żonę, zacząłem się o nią trochę niepokoić. Kaszel, zamiast słabnąć, jakby się u niej nasilał. Próbowałem namawiać ją, żeby poszła z tym do lekarza, ale ona postanowiła „na złość babci odmrozić sobie uszy”. Straszliwie mnie to irytowało. I kiedy któregoś dnia zobaczyłem na stole paczkę papierosów, postanowiłem ją zniszczyć. Porwałem fajki na kawałki, ale jeden papieros potoczył się pod stół i dzięki temu ocalał. Podniosłem go. Pierwszy raz od ośmiu lat miałem w ręku papierosa…Zaschło mi w gardle. Naszła mnie nagła i nieodparta pokusa, żeby i zrobiłem to. Zaciągnąłem się intensywnie dymem, sam się sobie dziwiąc, że po tylu latach nie krztuszę się, tylko odczuwam niewysłowioną przyjemność… – Wiedziałam! – niespodziewanie obok pojawiła się Ilona. – Ty hipokryto!– To jest tak, jak myślisz! – broniłem się tekstem najgłupszym z możliwych. – Mnie zabraniasz, a sam palisz! – wrzasnęła. – I pomyśleć, że już miałam rzucić! Ale w takim razie nie przestanę! – Wcale nie miałaś rzucić! Tylko tak mówisz bo… – urwałem, skrzywiłem się i przyłożyłem dłoń do klatki pamiętam z tego, co działo się przez kolejne godziny. W głowie zostały mi tylko jakieś migawki z karetki pogotowia i fakt, że wwożą mnie do sali operacyjnej. Dopiero następnego dnia dotarło do mnie, że doznałem rozległego zawału. W szpitalu spędziłem ponad trzy tygodnie. Kiedy wróciłem, Ilona na moich oczach demonstracyjnie wyrzuciła paczkę papierosów do kosza. Tak naprawdę przestała palić już wcześniej, kilka dni po moim zawale, kiedy okazało się, że już nic nie zagraża mojemu życiu. A teraz wreszcie zaczął jej zanikać ten okropny kaszel, który był jednak efektem palenia. Ja też czułem się lepiej, choć lista rzeczy, których mi nie wolno, zrobiła się jeszcze dłuższa…Mój zawał przerwał wreszcie naszą wojnę domową. Szkoda tylko, że musiało się stać coś takiego, żebyśmy oboje się opamiętali. Gdyby udało nam się to wcześniej, zaoszczędzilibyśmy sobie nerwów. No cóż, może tego właśnie potrzebowaliśmy, by zrozumieć, jak ważne jest zdrowie. Marek Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?ReklamaCzy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?ReklamaCzy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Czy możesz się utożsamić z tym memem?Reklama Zauważyłeś literówkę lub błąd? Napisz do nas.

wpadki z zycia wziete